Και τώρα, τι θα απογίνουμε χωρίς το MEGA;

Τον πεθαμένο το πρώτο βράδυ τον κλαις. Θυμάσαι τις καλές στιγμές που έζησες κοντά του.Από την επόμενη όμως, που συνέρχεσαι λίγο, αρχίζεις να σκέφτεσαι τι θα απογίνεις εσύ. Η χήρα η το ορφανό, που έμεινες.

Και αν αυτός που πέθανε χτες είναι το MEGA, χήρες και ορφανά είμαστε όλοι εμείς οι τηλεθεατές που ζήσαμε εικοσιπέντε χρόνια κοντά στον συχωρεμένο.

Τι θα απογίνουμε χωρίς την συντροφιά του και όλα όσα απλόχερα μας πρόσφερε τόσα χρόνια;

Είναι το καυτό ερώτημα, που βασανίζει όλους εμάς τους νοικοκυραίους.

Ώριμο για απάντηση, τώρα πιά που κατακάθισε ο κουρνιαχτός από τις συναισθηματικές αντιδράσεις όλων μας, για τους εργαζόμενους που χάνουν την δουλειά τους.

Συγκινήθηκαν πολλοί, δεν ξέρω αν ορισμένους τους πήραν και τα κλάματα, που είδαν αυτήν μια σοβαρή παρουσιάστρια, την Νάταλι Κακαβά, να μιλάει με δραματικό ύφος για την ευθύνη που έχουν κάποιοι να κρατήσουν ζωντανό το κανάλι. Και το κυριότερο, να σωθούν οι θέσεις εργασίας.

Άνθρωποι που δούλευαν εικοσιτετράωρα ολόκληρα, δύο σχεδόν χρόνια, για να μην βγάλουν τον αναπνευστήρα από ένα οικονομικό πτώμα, στο κάτω-κάτω αξίζουν της προσοχής και του ενδιαφέροντός μας.

Και τώρα, τώρα να μείνουν χωρίς δουλειά; Δεν είναι άδικο;

Είναι, και πολύ μάλιστα.

Αυτοί, οι εργαζόμενοι του καναλιού ούτε διακόπτες κατέβασαν, όπως θα έκανε κανένας Φωτόπουλος, ούτε χτίσανε καμία πόρτα για να κλειδώσουν μέσα κάποιο Τραπεζίτη, που τους κρατούσε τις εισπράξεις, ούτε ακόμη, στο φινάλε, έσκισαν τα ρούχα των Διευθυντών τους.

Όπως έκαναν οι Γάλλοι, πριν από λίγα χρόνια, σε μια εργασιακή αντίδραση για κάποιες απολύσεις σε ένα εργοστάσιο.

Ήταν ευγενικοί, αυτοί οι υπάλληλοι του MEGA. Καμία σχέση με τους βάρβαρους Κολλάδες του παρελθόντος.

Δούλευαν δύο χρόνια, τζάμπα λέει, για να πληρώνονται οι Τράπεζες από τις διαφημίσεις του καναλιού.

Δηλαδή, θα αναρωτιόσαστε, αν την ακούγατε την Ναταλί: «Αυτοί οι εργαζόμενοι ήταν οι μ@λάκες της υπόθεσης, και η Τρέμη, ο Πρετεντέρης, ο Τσίμας και τα άλλα παιδιά, που την κοπάνησαν και μπήκαν στα μαγαζιά του Θέμου, οι έξυπνοι;».

Δεν ξέρω αν εσείς του θεωρείτε χρήσιμους βλάκες, χαζούς ή ό,τι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει μια ομάδα χαμηλόμισθων ανθρώπων, που στο παρελθόν δεν πήραν ούτε μία, έστω μία, πρωτοβουλία για άλλους συναδέλφους τους. Που είχαν, τότε, βρεθεί στην ίδια με αυτούς, σήμερα, δύσκολη θέση.

Άλλωστε, για αυτά που έγιναν στις άλλες επιχειρήσεις, τι φταίνε αυτοί; Αυτοί τους απέλυσαν; Η αγορά δεν τους σήκωσε και χάσανε την δουλειά τους.

Kαι δεν συμφωνώ καθόλου μαζί σου, Πιτσιρίκο, που στο χθεσινό σου podcast είπες ότι είναι ευκαιρία να αποκτήσουν ταξική συνείδηση.

Οι ευκαιρίες που δημιουργούνται, στα τελευταία λεπτά ενός παιγνιδιού, που από την αρχή συνήθισες να παίζεις με τα χέρια και τα πόδια δεμένα, συνήθως χάνονται.

Οι απλήρωτοι παίκτες του MEGA είχαν, δύο σχεδόν χρόνια από τότε που τους άφησαν στο έλεος του Θεού, ένα ολόκληρο σταθμό για να παίξουν ό,τι μπάλα ήθελαν.

Και δεν βγήκανε ποτέ να πούνε : «Έλα, εδώ ρε Πρετεντέρη. Εσύ που μιλάς έξυπνα, και άμα τύχει πετάς και κανένα μπουκάλι σε διαιτητή, πες μία κουβέντα για τους διοικητές της Τράπεζας, που μας κρατάνε τα χρήματα των διαφημίσεων».

περισσότερα εδώ: pitsirikos.net