 |
| RΕUΤΕRS/ΡΟΟL New |
Martin Jay - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Μια τέτοια ιδέα πως η Γερμανία έχει έναν ισχυρό στρατό έχει ματαιωθεί εδώ και δεκαετίες, δεδομένου του τεράστιου εδάφους γνώμης στη χώρα ενάντια στην επανάληψη των δεινών της ιστορίας που βασανίζουν τις παλαιότερες γενιές μέχρι σήμερα που δεν ενοχλούνται τόσο από τη φρίκη του Τρίτου Ράιχ αλλά περισσότερο από ήττες στο πεδίο της μάχης που άφησαν μέχρι σήμερα σημάδια που όχι μόνο είναι ορατά, αλλά χρειάζονται ξύσιμο κάθε τόσο.
Ο Όλαφ Σολτς ανήκει τόσο σε μια γενιά όσο και σε μια πολιτική ελίτ που δεν μπορεί να ξεχάσει την ταπεινωτική ήττα τόσο στα περίχωρα της Μόσχας όσο αργότερα στο Στάλινγκραντ. Ο ρόλος της Γερμανίας στην υποστήριξη της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης με εξοπλισμό φέρνει αυτές τις προηγούμενες ήττες στο προσκήνιο του μυαλού του Σολτς όπως ήταν χθες.
Και έτσι ο εξοπλισμός της Ουκρανίας είναι σχεδόν δημόσιο καθήκον έναντι του Πούτιν, ο οποίος θεωρείται περισσότερο ως σοβιετικός ηγέτης που συνδέεται με την ιστορία παρά ως ένας σύγχρονος που χτίζει ένα σύγχρονο κράτος. Αλλά το να προχωρήσουμε παραπέρα και να επιτύχουμε τον εκ νέου εξοπλισμό της Γερμανίας φαίνεται σαν μια γιγάντια πράξη αυτοκτονίας τόσο για τον ίδιο ως καγκελάριο –και ηγέτη μιας κυβέρνησης συνασπισμού που έχει μπερδευτεί από τη διεθνή πολιτική– όσο και για την πολιτική γενιά που εκπροσωπεί.
Ήταν ο πόλεμος της Ουκρανίας που επέτρεψε να τεθεί σε παύση η συνήθης αντίσταση στην ιδέα του «επανεξοπλισμού», ώστε να επιτραπεί σε ένα κοινοβούλιο πολεμικών σκύλων να κολλήσει στον ηγέτη τους με το σχέδιό του 100 δις ευρώ για την ενίσχυση του στρατού. Ο γερμανικός στρατιωτικός τομέας δεν πλήττεται μόνο από προβλήματα διαφθοράς, αλλά και από έναν ασυνήθιστα υπέρβαρο και δυσκίνητο τομέα προς διαχείριση και ίσως χρειαστεί λίγος χρόνος μέχρι να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο. Επιπλέον, ορισμένοι θα υποστηρίξουν ότι τα 100 δισ. ευρώ δεν είναι πολλά χρήματα όταν πρόκειται για τον εκσυγχρονισμό αυτού που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ένα ερειπωμένο μέρος των δημόσιων δαπανών. Δεν είναι τα χρήματα που έχουν σημασία, αλλά οι ιδέες που τα συνοδεύουν.
Η Γερμανία χρησιμοποιεί τώρα τον πόλεμο της Ουκρανίας για να κάνει το αδιανόητο, πιστεύουν πολλοί, και για να ηγηθεί ενός προγράμματος για να δώσει στην ΕΕ τον δικό της στρατό, που πιθανότατα δε θα ονομάζεται «στρατός της ΕΕ», καθώς δε θα διοικείται από τις Βρυξέλλες, αλλά από το Βερολίνο. Με αυτή τη νέα κίνηση, η οποία αντιπροσωπεύει μια τέτοια σεισμική αλλαγή για τους ηγέτες της Γερμανίας, η Γερμανία θα αρχίσει να σκέφτεται να ανοίξει τα φτερά της και να ενεργήσει σαν μια μίνι υπερδύναμη στα hotspots του κόσμου στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Και υπάρχουν ήδη άλλα κράτη μέλη της ΕΕ που θα έστελναν τα στρατεύματά τους, για να υποστηρίξουν μια τέτοια νέα γερμανική στρατιωτική πρωτοβουλία, γι' αυτό ο στρατός της ΕΕ κατ' όνομα λιγότερο, αλλά στην πράξη, θα εξελιχθεί δίνοντας και στις δύο, Γερμανία και ΕΕ το μόνο πράγμα που ονειρευόταν από τότε που το μπλοκ εμφανίστηκε στα 60s αλλά και μητέρα όλων των εφιαλτών ταυτόχρονα.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία χρειάζεται να δαπανήσει αυτά τα χρήματα καταρχήν για τον στρατό είναι ότι τα δικά της αποθέματα εξαντλούνται λόγω της αποστολής πολλών κιτ στην Ουκρανία και επίσης υποσχέσεων που δόθηκαν στις γειτονικές χώρες ότι θα τους προμηθεύσουν νέα άρματα μάχης στην περίπτωση αυτή εκ των οποίων έστελναν τα παλαιότερα ρωσικά/σοβιετικά στο Κίεβο. Και μετά υπάρχουν οι υποσχέσεις που έχει δώσει η Γερμανία να στείλει νέα άρματα μάχης Leopard στο καθεστώς της Ουκρανίας.
Έτσι, στα χαρτιά υπάρχουν πολλές υποσχέσεις που ήδη αθετούνται. Σύμφωνα με αναφορές, οι δεσμεύσεις για αποστολή όπλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία έχουν ήδη παραβιαστεί, οπότε πρέπει να αναρωτηθεί κανείς εάν οι υποσχέσεις για αποστολή των αρμάτων είναι αυτές που μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Η Γερμανία είναι μπερδεμένη σχετικά με την Ουκρανία και τους στόχους της, γεγονός που εξηγεί τον ιδιότροπο χαρακτήρα των αποφάσεων του Scholz και τις υποσχέσεις που συχνά αποδεικνύονται ανειλικρινείς.
Αλλά η πραγματική απόφαση πίσω από τις δαπάνες αφορά την υπεράσπιση της Γερμανίας. Ο Scholz και οι συνάδελφοί του ανησυχούν ότι δε θα κερδίσει ο Πούτιν. Ανησυχούν για το αδιανόητο. Ο Πούτιν χάνει. Σε αυτή την περίπτωση, οι Γερμανοί ανησυχούν για μια επίθεση στην ίδια τη γερμανική πατρίδα με μόνο την Πολωνία να χωρίζει τη Ρωσία και τη Γερμανία.
Πέρα από το ότι εγείρει το προφανές ζήτημα της παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης στο ΝΑΤΟ για να αποτρέψει ή να εμποδίσει μια τέτοια κίνηση του Πούτιν, αυτό δεν προμηνύεται καλό για την Ευρώπη, ή για το μέλλον του ΝΑΤΟ. Εάν συνέβαινε μια τέτοια επίθεση, ίσως ακόμη και από πολωνικό έδαφος, και το ΝΑΤΟ δεν ενεργούσε γρήγορα, τότε η αξιοπιστία αυτής της οργάνωσης θα καταρρεύσει μέσα σε λίγα λεπτά και η Γερμανία θα διεξάγει ξανά πόλεμο με τη Ρωσία, με τις πιθανότητες να μη φαίνονται καλές σήμερα για τα μαθήματα της ιστορίας.
Η κίνηση της Γερμανίας να αποχωριστεί από το ΝΑΤΟ και να σχηματίσει είτε τη δική της λεγόμενη οργάνωση διατήρησης της ειρήνης, την οποία αξιωματούχοι της ΕΕ στις Βρυξέλλες θα αποκαλούν στρατό της ΕΕ – είτε «πυλώνα» εντός του ΝΑΤΟ – παρουσιάζει μια σειρά προβλημάτων για τις ΗΠΑ. υπό την ηγεσία του οργανισμού. Ο Μπάιντεν μπορεί κάλλιστα να χαιρετίσει μια τέτοια πρωτοβουλία, καθώς θα μπορούσε να θεωρηθεί τρόπος απαλλαγής των Αμερικανών από καθήκοντα σύγκρουσης, σίγουρα στην Ευρώπη και σίγουρα σε ένα σενάριο χειρότερης περίπτωσης με τη Ρωσία, στην οποία έχει ήδη δηλώσει ότι δε θα δεσμεύσει αμερικανικά στρατεύματα, δηλαδή τους λόγους που δεν θέλει να προκαλέσει τον Πούτιν στέλνοντας πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς ικανό να φτάσει στην ίδια τη Ρωσία. Αλλά μακροπρόθεσμα, ένας στρατός της ΕΕ εντός ή εκτός μιας δομής του ΝΑΤΟ μπορεί να γίνει μόνο μεγαλύτερο πρόβλημα παρά λύση στην παγκόσμια σύγκρουση γενικά και σίγουρα στην Ουκρανία.
Δεν είναι καινούργια ιδέα να έχουμε ένα τέτοιο «αποσχισμένο» σώμα χωρών του ΝΑΤΟ. Κατά ειρωνικό τρόπο, η Αμερική είναι αυτή που έδειξε στον κόσμο ότι ήταν ικανή να το κάνει η ίδια στο Αφγανιστάν, όπου δεν αναφέρθηκε ποτέ πως οι ΗΠΑ είχαν το δικό τους ανεξάρτητο τμήμα στρατιωτών εκτός ΝΑΤΟ, το οποίο ανακάλυψα όταν εργαζόμουν εκεί το 2008 και οι αξιωματικοί των ΗΠΑ ντρέπονταν πάντα να μιλούν σχετικά. Ήταν εκεί μόνο σε περίπτωση που η επιχείρηση υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ – που ονομάζεται ISIF – δεν πήγαινε πάντα ακριβώς όπως ήθελε η Ουάσιγκτον, μου είπαν οι στρατηγοί των ΗΠΑ.
Έτσι, οι Αμερικανοί δύσκολα μπορούν να κουνήσουν το δάχτυλο στη Γερμανία και να την κατηγορήσουν ότι είναι η μύγα στο γάλα, αν προχωρήσει στις στρατιωτικές της φιλοδοξίες. Αλλά σίγουρα θα τείνει τις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ καθώς οι ΗΠΑ δεν θα είναι πλέον κυρίαρχη δύναμη. Επίσης, η επιχείρηση υπό την ηγεσία της Γερμανίας μπορεί κάλλιστα να έχει διαφορετικούς στόχους για το ΝΑΤΟ στα hotspots του κόσμου, γεγονός που θα επιβαρύνει περαιτέρω τις εμπορικές σχέσεις, τόσο πολυμερώς όσο και μονομερώς με την ΕΕ. Μέχρι τώρα, η ΕΕ ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό την Ουάσιγκτον σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πρωτοβουλίες πολιτικής και έτσι αυτό είναι πραγματικά ένα βήμα στο σκοτάδι, αλλά αυτό που πολλοί σκληροπυρηνικοί φεντεραλιστές στις Βρυξέλλες θα καλωσορίσουν.
Για την ίδια τη Γερμανία, η κίνηση είναι γεμάτη παγίδες, καθώς υπάρχουν τόσα πολλά σενάρια πέρα από την απλή διατήρηση της ειρήνης στην Αφρική, όπου η όλη ιδέα μπορεί να ανατιναχτεί στα πρόσωπα όσων την υπερασπίζονται, συμπεριλαμβανομένων των σκύλων του πολέμου στις Βρυξέλλες που θα νιώσουν ένα νέο κύμα κρατών μελών τύπου Brexit που έχουν χάσει την ταυτότητα τους εντός της ΕΕ πιθανότατα ξεκινώντας από την Ουγγαρία. «Όσο μεγαλύτερος είσαι, τόσο πιο δύσκολα πέφτεις» δεν είναι μόνο μια παροιμία που ισχύει για τον Πούτιν. Θα ταιριάζει περισσότερο στο γερμανικό σταυρό στις στολές, περισσότερο σε εκείνες που έχουν μπλε περιβραχιόνιο των Βρυξελλών.
από freepen.gr
0 Σχόλια
Tο kozanara.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.